می گویند رسم زندگی چنین است
می آیند....
می مانند.....
عادت می دهند.....
و می روند....
و تو خود می مانی ....
و تنهاییت .....
رسم ما نیز چنین شد ...
آمدیم...
ماندیم ....
عادت کردیم
و حال که وقت رفتن است.....
می فهمیم که چه تنهاییم....
و رفتنی شدیم...
برگشته ایم تا چند سطر ترانه ی دلتنگی سر دهیم...

اگر روزی مُردم ، تابوتم را سیاه کنید تا همه بدانند سیاه بخت بودم

بر روی سینه ام تکه یخی بگذارید تا به جای معشوقم برایم گریه کند ...

چشمانم را باز بگذارید تا همه بدانند چشم انتظار معشوقم بودم ...

و آخر اینکه دستانم را ببندید تا همه بدانند خواستم ولی نتوانستم

وقتی دلتنگ شدی به یاد بیار کسی رو که خیلی دوست داره.

وقتی ناامید شدی به یاد بیار کسی رو که تنها امیدش تویی.

وقتی پر از سکوت شدی به یاد بیار کسی رو که به صدات محتاجه.

وقتی دلت خواست از غصه بشکنه

به یاد بیار کسی رو که توی دلت یه کلبه ساخته.

وقتی چشمات تهی از تصویرم شد به یاد بیار کسی رو که حتی توی عکسش بهت لبخند میزنه.

وقتی به انگشتات نگاه کردی به یاد بیار کسی رو که دستای ظریفش لای انگشتات گم میشد.

وقتی شونه هات خسته شد

به یاد بیار کسی رو که هق هق گریش اونها رو می لرزو

به اخر خط رسیده بودم...

باید بهش ثابت میکردم دوستش دارم...

خیلی عصبانی بودم...گفت:اگه دوستم داری رگتو بزن...

گفتم مرگ و زندگی دست خداست...

گفت:دیدی دوستم نداری...

خیلی بهم برخورد تیغ و برداشتم رگمو زدم...

وقتی تو اغوش گرمش جون میدادم اروم زیر لب گفت:

اگه دوستم داشتی چرا تنهام گذاشتی