کودکی میان کوچه میدود

دستش را در دست مهربان مادرش می فشارد

و به آبنبات چوبی اش می نگرد

در سرش چه میگذرد

در چهره اش شادی موج می زند

با آبنبات کوچکش چیزی نجوا می کند

من به او چشم دوخته ام

وبرایش آرزو میکنم

همیشه کودک بماند

آنگاه زندگی در نگاهش

در شیرینی آبنبات چوبی اش محدود می شود...