پسرک از پدر بزرگش پرسید :
- پدر بزرگ درباره چه می نویسی؟
پدربزرگ پاسخ داد :
درباره تو پسرم، اما مهمتر از آنچه می نویسم، مدادی است که با آن می نویسم. می خواهم وقتی بزرگ شدی، تو هم مثل این مداد بشوی !
پسرک با تعجب به مداد نگاه کرد و چیز خاصی در آن ندید :
- اما این هم مثل بقیه مداد هایی است که دیده ام !
پدر
بزرگ گفت : بستگی داره چطور به آن نگاه کنی، در این مداد پنج صفت هست که
اگر به دستشان بیاوری، برای تمام عمرت با دنیا به آرامش می رسی :
صفت
اول : می توانی کارهای بزرگ کنی، اما هرگز نباید فراموش کنی که دستی وجود
دارد که هر حرکت تو را هدایت می کند. اسم این دست خداست، او همیشه باید تو
را در مسیر اراده اش حرکت دهد.
صفت دوم : باید گاهی از آنچه می
نویسی دست بکشی و از مداد تراش استفاده کنی. این باعث می شود مداد کمی رنج
بکشد اما آخر کار، نوکش تیزتر می شود ( و اثری که از خود به جا می گذارد
ظریف تر و باریک تر) پس بدان که باید رنج هایی را تحمل کنی، چرا که این
رنج باعث می شود انسان بهتری شوی.
صفت سوم : مداد همیشه اجازه می
دهد برای پاک کردن یک اشتباه، از پاک کن استفاده کنیم. بدان که تصحیح یک
کار خطا، کار بدی نیست، در واقع برای اینکه خودت را در مسیر درست نگهداری،
مهم است.
صفت چهارم : چوب یا شکل خارجی مداد مهم نیست، زغالی اهمیت دارد که داخل چوب است. پس همیشه مراقب باش درونت چه خبر است.
و
سر انجام پنجمین صفت مداد : همیشه اثری از خود به جا می گذارد. پس بدان هر
کار در زندگی ات می کنی، ردی از تو به جا می گذارد و سعی کن نسبت به هر
کار می کنی، هشیار باشی و بدانی چه می کنی.
