عجب دنیای بی رحمی شده تا وقتی داری
همه دوست دارن اما خدا نکنه روزی ... مثل برگهای درخت آبان ماه یک شبه می
بینی همه تو رو رها کردند .  یاد فیلم های فارسی بخیر که سالها پیش دادشم
کرایه می کرد ، فردین با او چهره دلنشین و لبخند مردانه ، عاشق فیلم گنج
قارون و سلطان قلبها بودم نمی دونم چند بار این فیلم ها رو دیدم صدای گرم
ایرج یا عارف که فردین لب خوانی می کرد و عجیب بهش میامد ، ناصر ملک مطیعی
با او صدای کلفت مردانه ، کلاه و کت شلوار مشکی ،  مهدی پاشنه طلا یا همون
آقا مهدی عاشق اون نه نه گفتنش بودم که همیشه به مرحوم نادره می گفت نه نه
، بهروز وثوق همون قیصر معروف که پاشنه ها رو ور کشید و برادران آق منگول
کشت به عشق خواهر و فریاد برادر ( قیصر کجایی که دادشتو کشتن ) یادش بخیر جوجه فکلی ( بهمن مفید ) که فرمان خان پدرش آرزو داشت دکتر
بشه عقیده داشت دکتر ها شکم پاره می کنن و 10 هزار تومان پول می گیرن اما
ما شکم پاره می کنیم اما زندان و اعدام آخرشه ، ارحام صدر استاد کلاس
جاهلی ، جلال که همیشه آدم بده فیلم بود  و باید آخر فیلم کشته می شد چون
بلخره قرار بود آخر فیلم همه چیز به خیر خوشی تمام بشه و آدم بده هم از
بین بره ، صادق کـٌرده یادتون هست که چطور سعید راد انتقام ناموس گرفت ،
ایرج قادری که همیشه  قرار بود به خاطر حرمت رفیق با چاقوی ضامن دارد
مسعود کیمیایی کشته بشه و تازه وقتی چاقو تو پهلوش فرو می رفت و خونین سر
روی زانوی رفیق می گذاشت تازه فیلم شروع می شد و نیم ساعت از مردی و
مردانگی حرف می زد ، یاد ظهوری بخیر که همیشه تب داشت ، قرص و داروی او هم خانم های خوشگل بودن ...

حتما تعجب می کنین پیش خودتون می گید
عجب بابا دختر چه به این حرفها دختر باید از عشق بگه غزل بنویسه ، از
دلتنگی بگه ، حرفهای زنانه و لطیف بزنه ، مثل بقیه وبلاگ نویس های دختر که
همش از عشق و عاشقی می نویسند .

کاش منم تو همون روزگار  فردین بودم
اون دوران که حرمت ارزش داشت ، دوست ها دوست بودن و حتی دشمن ها هم حرمت
داشتند ، زمانی که به جای چک و سفته و ضامن یه تار سبیل گرو می گذاشتن  ( البته این دوران به پشتوانه تاتو دیگه پسرها ابرو هم ندارن چه برسه به سبیل ) ، روزگاری که اگه کسی می خواست بره مسافرت ناموس خودشو به دشمنش می
سپارد و مطمعا بود دشمن خونیش حرمت ناموس نگه می داره ، قسم تو بمیری و
شکستن حرمت شیر مادر آخر دنیا بود .

کاش بر می گشتیم به همون دوران قدیم
زمانی که یه هندوانه تو حوض می انداختیم و عصر همه دورش جمع می شدیم ، کاش
بر می گشتیم به زمانی که وقتی تو  محل یه زن حامله بود تا به دنیا آمدن
بچه کباب درست کردن ممنوع بود مبدا زن حامله حوس کنه ، دورانی که دختر تو
محل ناموس محل بود و کسی جرات نداشت بهش چپ نگاه کنه ، چی شد اون روزها
خودمون با چی سرگرم کردیم که  دیگه خبری از  صفا ، مهر ، حرمتها  و فیلم
های فارسی نیست .

حتما الان فکر می کنید که دختره خل شده رفته تو کشور غربی نشسته و خوشی زیر دلش زده تب داره و هزیان می گه اما من این تب و هزیان دوست دارم .

امروز دلم گرفته بود ، خودتون بهتر می
دونید نوشته های من بیشتر طنزه اما امروز بد جوری دلم گرفته بود ، دوست
داشتم کنار لیلا فروهر بودم و آهنگ سلطان قلبها رو با صدای گرم عارف و
چهره دوست داشتنی فردین بشنوم ،  دوست داشتم سر سفره اسمائیل بی کله
بنشینم و گنج قارون بخونم ، دلم می خواست شبها دل کباب ، جگر کباب فردین
بشنوم که از کوچه ما رد می شه، دلم می خواست ترک موتور رضا موتوری سوار
بشم و همسفر تنها نرو بخونم .

وقتی دل آدم پر می شه از غم دنیا فرقی نمی کنه کجا باشی شهر فرشته ها ، نیویورک ، ملبورن ، لندن یا تورنتو هر جا که باشی خود به خود بغضت می ترکه و شاید اشک و گریه  تنها دوستانی باشن که بدون هیچ منتی موقع تنهاییات کنارت می مونن  .