اینک زمان رفتن است...
اندر میان مه
کنار سایه های سرد
در جاده ای بی انتها
راه می روم ...
در این سکوت تلخ
در صحنه ای غریب
بی کس ، غمین
بی بهانه راه می روم ...
فریاد زندانی بغض و سکوت شب
سرها به زیر ، پچ پچه ها در عمق تب
اکنون چه سان ناگه ، به این راه می روم؟
رنگ فضا سیاه
ستاره ای ولی نمرد
اما چرا ...
سوگوار راه می روم؟
محکوم و بی گناه
مصلوب راه خویش
سوی افق،خسته
به ناگاه میروم ...
آینک زمان رفتن است؛
پایان کار خویش
من بی دل و غریبه در قلب این زمین
سرد و تکیده و بی صدا راه می روم...
دریاب که رسیده ام
اکنون به انتها
یارب بگو از چه
در این راه می روم ... ؟
