هجوم غبار غم چشمانم را چنان می آزارد ..
که تنها میخواهم آنها را ببندم و به رویا مهمان شوم ..
آخه پرنده ای توش نداره که اوج بگیره ..
وقتی تو نیستی دل می گیره .. وقتی تو نیستی دل میمیره ..
وقتی تو نیستی نمیخوام باز دوباره دل تنهام جون بگیره ..
شبانه ها از اشک و آه لبریزه ..
و دلها از هجوم غمها بی تاب ..
خاکستر میشه حریر مهتاب ..
از رفتنت من پر میشم از شب ..
بی تو هر نفس تکرار ترسه ..
