عشق
به ما جسارت می‌دهد تا مکان‌هایی را در ذهن و قلب خود پیدا کنیم که هرگز
کشف نکرده بودیم؛ که آن‌ها را هرگز جز برای عشق نگشوده‌ایم. در اصل عشق ما
را به خودمان آشکار می‌کند.
در عشق نوعی ایمنی می‌یابیم که ما را
به خطر کردن تشویق می‌کند؛ اینکه دوباره بکوشیم و برای راه‌های کهنه
چاره‌های جدیدی پیدا کنیم. هرچه بیشتر یکدیگر را کشف کنیم خودمان را بهتر
خواهیم شناخت. شناخت از دنیایی که برای خودمان تعریف کرده بودیم و ممکن
است ما را از محدودیت درآورد. تشویق می‌شویم که ادراکی جدید به دست آوریم.
عشق
حاصل‌خیزترین خاک را برای رشد کردن به ما می‌دهد. ما این خاک را با رها
کردن خودِ کهنه و ادراکات بی فایده غنی می‌سازیم و در عوض دید وسیعی پیدا
می‌کنیم و دنیایی از امکانات نامحدود برای کشف خود به دست می‌آوریم. عشق
کور نیست؛ دیدی کامل دارد. عشق برای ما امکانی را به وجود می‌آورد تا آن
گونه ببینم که هرگز پیش از آن ندیده بودیم.
[ یکشنبه 89/1/29 ] [ 10:47 صبح ] [ میلاد ]
