چشم گذاشتم

و تو

دویدی...!!!

چشم هایم

را که

گشودم

دستت را

دردست

دیگری

دیدم...!!!

خوابهای اشفته ی من

نشان از دردهایی ست که سالیان طولانیست با من است و

                                                         افسوس ،تمامی نخواهد داشت.

گر چه می دانم  مرگ  پایان تمام ناخوشیهاست و  امید ....

                                                       امید به مرگ مرا زنده نگه میدارد!!

کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را از نگاهش می توان خواند،

کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم،

کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود، کاش قلبها در چهره بود،

اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد و

دل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم. سکوت پُر،

بهتر از فریادِ تو خالیست، سکوتی را که یک نفر بفهمد،

بهتر از هزار فریادی است که هیچکس نفهمد،

سکوتی که سرشار از ناگفته هاست،

ناگفته هایی که گفتنش یک درد و نگفتنش هزاران درد دارد.

دنیا را ببین، بچه بودیم از آسمان باران می آمد،

بزرگ شده ایم از چشمهایمان می آید!!!

بچه بودیم همه چشمای خیسمون رو میدیدن،

بزرگ شدیم هیچکس نمی بینه،

بچه بودیم تو جمع گریه می کردیم، بزرگ شدیم تو خلوت،

بچه بودیم راحت دلمون نمی شکست،

بزرگ شدیم خیلی آسون دلمون می شکنه،

بچه بودیم همه رو ?? تا دوست داشتیم،

بزرگ که شدیم بعضی ها رو هیچی، بعضی هارو کم و

بعضی ها رو بی نهایت دوست داریم...